Hoe ik de weg naar (Italiaanse) wijn vond

Wat je hierboven ziet is het Italiaanse gebaar voor een aperitivo of een glas wijn te drinken.

Met de paplepel

Het is geen geheim dat ik gepassioneerd ben door Italië. Maar wat je misschien nog niet wist, is dat ik ook een passie voor wijn heb. Die passie was er niet van dag één, maar is zo’n beetje gegroeid door de jaren heen.

Thuis kwam er altijd al goede wijn op tafel en meestal was die Frans of Italiaans. Dat laatste kwam vooral doordat mijn ouders nogal italofiel zijn – ik heb het niet van vreemden. Mocht dat niet zo geweest zijn, dan was de kans groot dat ik me verder had verdiept in Franse wijnen. In Côte du Rhône, bijvoorbeeld (mijn absolute favoriete wijnregio in Frankrijk). Maar het was Italië, en daar werd allicht het eerste zaadje gepland van wat zou uitgroeien tot een grote liefde voor wijn. Voor Italiaanse wijn dus.

Wijntraining

Ik heb mijn deel wijncursussen ondertussen wel gehad, inclusief examens. En eerlijk? Ik vind Franse wijn veel te veel werk. Al die verschillende Chateaux’ en eerste en tweede wijnen en Grand Cru’s … Een kat zou haar eigen jongen niet meer herkennen. Ik weet dat niet iedereen het daar met mij over eens is, maar dat is helemaal oké.

En hoewel ik ongelooflijk kan genieten van de klassiekers uit Bordeaux (voor een mooie Médoc-wijn zoals een Margaux of een Saint-Estèphe mag je mij altijd wakker maken) of de Rhônevallei, gaat mijn hart uit naar de Italiaanse wijnregio’s. En laat dààr nu ook meteen mijn expertise als wijnliefhebber zitten.

Van hobby naar professional

In totaal heb ik zo’n 5 jaar als wijnprofessional gewerkt en heb er nooit een geheim van gemaakt dat Italiaanse wijnen bij mij een streepje voor hebben. Persoonlijk ben ik niet zo’n grote fan van ‘Nieuwe Wereldwijnen’. Wijnen uit Zuid-Amerika, Australië, Nieuw-Zeeland, de VS, … kunnen me doorgaans minder bekoren.

Maar de uitzondering bevestigt de regel, want een van mijn favoriete Pinot noir’s komt uit Nieuw-Zeeland. En ik heb ook al schitterende wijnen gedronken van Napa Valley. Ook grootse Malbec’s uit Argentinië. Dus het is natuurlijk niet zo zwart-wit. En toch keer ik altijd terug naar Italië. Voor mij heeft Italië àlles: de diversiteit van Italië als wijnland is ongezien. Zò veel verschillende druivensoorten (+350!), die worden verbouwd in elk van de 20 regio’s die Italië telt. Daar ben ik nog lang niet klaar mee, dat is een liefde voor het leven.

En hoewel ik van thuis uit wel de liefde voor wijn mee kreeg, was ik daar in het begin niet zo heel bewust mee bezig. Ik proefde en dronk vooral goede wijnen en ik kon echt wel een goede fles onderscheiden van eentje van ‘dunaldi’, maar veel bleef er niet van hangen. Achteraf bekeken vind ik dat best jammer, want zo heb ik dus jaren aan wijntraining gemist.

Op restaurant

Mijn omgeving merkte natuurlijk ook dat ik me steeds meer in wijn begon te verdiepen. Dat maakt dat ik sindsdien altijd en overal de taak van de wijnkeuze krijg toegewezen. Dat neem ik er met veel plezier bij. Meer nog, ik word helemaal blij van uitgebreide wijnkaart met vééél keuze. Dan ben ik gedurende 10 minuten iets minder aangenaam (of minder aanwezig) gezelschap, als was ik een kind in een snoepwinkel dat 5 frank te besteden heeft en de juiste zuurtjes wil kiezen – ja, zo oud ben ik.

Klinkt als

Ik weet dat voor veel mensen een wijn kiezen op restaurant vaak stress oplevert en dat begrijp ik heel goed. Wanneer je geen referentiekader hebt, is het moeilijk om een goeie keuze te maken. Pure natte-vinger-werk. En dan ga je al gauw voor een wijn die bekend klinkt. Of voor een druif waar je ooit al eens eerder van hebt gehoord.

Een voorbeeld. Er is een ‘beroemde’ restaurantwijn die veel brasserieën in Vlaanderen graag op hun kaart willen: Château de La Commanderie uit Lalande-de-Pomerol (Bordeaux). Niet eens zo’n heel goede wijn (IMHO), maar immens populair! Waarom? Omdat veel mensen denken een Pomerol-wijn te hebben gevonden voor een heel vriendelijke prijs.

Ik zeg wel dénken, want het gaat hier helemaal niet over de appellatie Pomerol. Wat is het dan wel? Een wijngebied dat een stuk noordelijker ligt dan Pomerol, met min of meer dezelfde naam. Dat creëert verwarring en dan betaal je toch nog veel geld voor een middelmatige wijn. Again, Franse wijn is een kluwen waar je als leek in verdwaalt. Om maar te zeggen dat het je echt helpt wanneer je een basiskader hebt. Daarmee maak je simpelweg betere keuzes. Het voorkomt dat je zomaar iets kiest omdat het vaag bekend klinkt. Òf omdat het Chardonnay is en dus wel oké zal zijn – ja, ik kijk naar jou!

Chianti Queens

Klinkt bekend? Goed nieuws: je bent niet alleen! Ik heb in mijn ‘wijnjaren’ heel vaak met wine dummies gesproken (en geloof me, die zijn er meer dan wijnkenners). Die vertelden me telkens opnieuw hetzelfde verhaal. Mìjn verhaal. Want ook ìk was daar ooit. Dus ik wéét waar het schoentje wringt en ik weet waarmee ik je kan helpen.

Voel jij je ook verloren in de wijnafdeling van de supermarkt? Of wanneer je een wijnkaart in je handen geduwd krijgt op restaurant? Heb je op reis in Italië een fantastische wijn gedronken, maar weet je bij benadering niet meer welke nu weer precies, laat staan dat je ‘m terug zou vinden? Wil je graag kunnen meepraten over wijn? Of wil je bij je volgende dineetje thuis je gezelschap verrassen met een fles Chianti Classico of Greco di tufo waar ze jaren nadien nog van spreken?

Dan zet ik je graag op weg, want ik creëerde voor vrouwen net als jij online tools om je wijnkennis een instant boost te geven.

Zonder moeilijk vakjargon. Zonder technische shizzle waar je toch niets aan hebt. Gewoon heel praktisch en hands-on. Eenvoudige, maar duidelijke wijntrainingen die jou helpen je eigen smaakprofiel te ontdekken. Die je zelfzeker wijn leren kiezen, kopen en schenken. Thuis, in de supermarkt, in de wijnspeciaalzaak én op restaurant. Daarmee kan ik jou helpen om stap voor stap van wine dummy naar wijn-aficionada te gaan.

Klinkt goed? Bekijk dan snel mijn aanbod wijnopleiding. Ik zet je graag op weg met een workshop, een webinar of een online tool.