Niet de populairste van de klas

500 frank.

Dat was de prijs die ik betaalde voor een steak met frieten in een klein eethuisje om de hoek van mijn studentenkot. Je denkt nu “Belgische frank, dat is toch al wel een tijdje geleden?” Inderdaad, voor dit verhaal moet ik terug naar 1995, mijn eerste jaar op kot, op het Antwerpse Zuid (voordat de hele buurt werd overgenomen door yuppen en hippe restaurants).

500 Belgische frank zou omgerekend naar euro, inflatie inbegrepen, vandaag de dag nog altijd spotgoedkoop zijn. De eigenaar van het piepkleine restaurantje zal niet zo veel aan ons verdiend hebben, want een fles wijn, dat kon er op ons krappe studentenbudget niet meer van af.

Als je weet dat restaurateurs in ons land vooral hun geld verdienen met de verkoop van alcohol, dan waren we, ondanks dat we op tijd en stond op ons vaste adresje kwamen eten, allicht verre van zijn ideale klanten.

Garnaalkroketten en dure wijn

Tegenwoordig bestaan mijn restaurantbonnetjes vaak voor meer dan de helft uit wijn, dus mijn populariteit bij de lokale horeca is er op vooruit gegaan. Maar populair betekent niet onnozel, m.a.w. ik bestel geen flessen van 100 euro of meer op restaurant – of ik moest ècht iets zot te vieren hebben en eens echt willen splurgen.

Het moet in verhouding zijn. In een sterrenrestaurant mag het wat meer zijn dan wanneer ik een portie stoofvlees met frieten ga eten in een brasserie. Soms is de balans gewoon zoek. Zo ook voorbije zaterdag.

We reisden af naar een net geopende tapas-bistro met schitterend uitzicht, waar het gros van de kaart bestond uit klassiekers als garnaalkroketten – hele goeie trouwens! -, een plateau fruits de mer en een steak tartare. Toen ik de wijnkaart in handen kreeg, viel ik bijna van mijn stoel, want de gemiddelde prijs per fles bedroeg 90 euro. Dat vind ik er los over. Toegegeven, ‘t was een heel mooie selectie, maar als restaurateur zit je dan toch wel héél hoog in je ivoren toren om te denken dat dat de norm is.

Gelukkig vond ik een flesje van ‘maar’ 39 euro dat best lekker was. Maar het kan toch niet zijn dat je maar één optie onder de veertig euro hebt en vervolgens de sprong maakt naar flessen van 85 euro en (veel) meer?

Starstruck in de wijnkelder

Later op de avond werd het deels goed gemaakt toen ik een privé rondleiding kreeg in de geklimatiseerde wijnkelder van het restaurant – en zo onder de indruk was dat ik helemaal vergat van er een videootje van te maken – maar ik heb ook van de gelegenheid gebruik gemaakt om mijn mening te geven over de veel te dure wijnkaart. Ik weet niet of het veel impact heeft gehad en ik heb me er allicht niet populair mee gemaakt, maar ik kon maar proberen.

Het feit blijft dat, niet in het minste door de hoge arbeidskosten, Belgische restaurateurs hun geld vooral moeten verdienen met de verkoop van apero en wijn.

Meer weten over de juiste prijs en de do’s en de don’ts van wijn op restaurant? Lees dan nu de nieuwe blogpost die ik erover schreef.

Deze tekst verscheen oorspronkelijk als nieuwsbrief en werd geadapteerd