Al sinds ik nog een klein meisje was, was vrijdagavond mijn favoriete moment van de week. School uit, uniform uit, boekentas in de hoek. Vrijdagavond heeft dat gevoel van nog een heel weekend dat nog voor je ligt. En dat werd thuis steevast ingezet met een avondje tv in de tijd dat Ron Brandsteder (de Honeymoonquiz!), Jo Röpke (Premiere!) en een of ander showballet met veel ‘pallettekes’ prime time televisie domineerden. En veel chips. En cola. Good times were had.
Maar deze week kijk ik toch wat minder uit naar vrijdagavond. Wie het voetbal volgt, weet nu waarover ik het heb (en wie niet allicht ook). Het moment waar wij hier thuis al even voor vreesden, werd zondag bevestigd: vrijdag spelen onze Rode Duivels tegen gli Azzurri! Ik kreeg al steunbetuigingen en de vraag voor wie ik nu ga supporteren. Dus ik moet kleur bekennen. Dilemma!
Mid jaren ‘80 kleefde ik nog Panini-stickers in stickeralbums van het WK (al ging dat meer om het verzamelen van kleurtjes, dan om het voetbal), maar het Belgische elftal had toen bitter weinig sex appeal. De helft van het team had toen nog een snor had en zag er uit alsof ze zo van een of andere bouwwerf waren geplukt – de mascotte van Mexico ’86 had ook een snor, dus het was allicht een dingetje in de eighties.
Een editie eerder, in 1982, liepen Jan Ceulemans, ‘Swat’ Van der Elst en Jean-Marie nog rond in te kleine voetbalshortjes en dat allemaal onder de muzikale begeleiding van Will Tura. Want toen gingen ze nog naar Spanje. Het enige wat daar van is blijven hangen, is een oorwurm van formaat. Want laten we wel wezen, het was een beetje knullig allemaal.
Knullig is wat je bepaald niet kan zeggen van Lukaku. ‘Big Rom’ is dezer dagen onze nationale held, maar hij kan daarnaast ook op veel sympathie rekenen van de Italiaanse tifosi (= voetbalfans), vooral bij supporters van Inter Milan. De nerazzurri (of zwart-blauwen, de clubkleuren) dragen REmelu (‘koning Romelu’) werkelijk op handen en hij wordt in Milaan beschouwd als het nieuwe godenkind. Lukaku scoorde nooit meer dan bij Inter en hij hielp de club dit jaar mee aan de ‘scudetto’ (klein schild) wat in Italië wordt gedragen door de winnaar van de A-series in het voetbal. Dus ik ken zo meteen al een paar Italianen die vrijdag met een dubbel gevoel de wedstrijd zullen volgen.
Zo ook fashionista’s, want Romelu prijkt deze maand op de cover van het blad der bladen, de Italiaanse Vogue (l’Uomo) en vond daarmee de weg naar menig instagram-account. Lukaku zelf blijkt ook niet vies van een streepje Italiaanse mode, want hij werd begin dit jaar nog gespot tijdens de Fashion week in Milaan. A perfect match (al vraag ik mij af of Versace een maatje Romelu heeft?).
Nu ben ik zelf niet zo’n voetbalfan, integendeel zelfs, ik vind sport behoorlijk oninteressant. Maar tijdens een EK krijg je zelfs mij zover dat ik elke wedstrijd van de Italianen en de Belgen bekijk (al is het dan maar met halve aandacht). Ik steek niet onder stoelen of banken dat ik fan ben van Dries Mertens, maar ook Romelu Lukaku heeft een streepje bij mij voor. ’t Zijn dan ook meteen de enige twee Belgische spelers van wie ik weet bij welke club ze spelen. Zegt dat voldoende?
Vrijdagavond rond een uur of negen komt mijn ‘ménage’ allicht even onder druk te staan. Je vindt me dan voor tv met een Belgisch vlaggetje, hé, waarschijnlijk in het hol van de leeuw in een overwegend Italiaans gezelschap. Maar ik hou stand! Vinceremo (we zullen winnen)!
Go Romelu! Go Dries! Forza Belgio!
Italianen zouden geen Italianen zijn mochten ze geen kleurrijke woorden hebben om het voetbal te beschrijven. Hieronder een lijstje met het abc van het Italiaans voetbal.
Voor fans (tifosi!) van Italiaanse voetbalpoëzie kan ik ook dit artikel aanraden dat verscheen in The Guardian. Er staan een paar pareltjes in, gaande van de ‘autore del gol’ (de goal-auteur), over de ‘protagonista’ (de hoofdrolspeler) naar de ‘regista‘ (regisseur) van de wedstijd. Una sinfonia.
Supporter jij vrijdag mee? #teamitalie of #teambelgie?
un abbraccio,
Claire
